من آدم شلوغی ام.یه دختر شیطون و پر سر و صدا که زیاد جیغ جیغ میکنه.که همیشه در حال حرف زدنه و اصولا توی جمعای دوستانه بیشتر از همه حرف میزنه.به خاطر همین اینجا هم می نویسم.
اما باگ من اینه که وقتی ذهنم درگیر باشه خیلی آروم میشم یهو.انقدری که دوستامم ناراحت میشن از این که یهو سرد شدم و حرف نمیزنم دیگه.این مدتم همین بود.هر روز دوستام میومدن و از بی معرفتیم گله میکردن و منم حرفی برای اثبات نداشتم.گاهی یهو میرفتم یه استوری خنده دار توی اینستاگرام میذاشتم تا شاید اطرافیانم فکر نکنن افسرده شدم!
این دوران قرنطینه برام لذت بخش ترین اتفاق ممکن بود.بعد از سالهای زیاد دغدغه و درگیری به یه همچین نقطه ای خیلی نیاز داشتم.یجورایی انگار خودمو بین روزمره ها جا گذاشته بودم و باید الان میگشتم تا خودمو شاید لابه‌لای ورقه های خاطراتم پیدا میکردم.
توی چندماهی که شروعش از ترم ۵ بود خیلی اتفاقات برام افتاد.اتفاقاتی که اینجا چیزی ازش نگفتم و اونقدر باورش برام سخت بود که نمیتونستم به جز چند نفر خاص به کس دیگه ای ازشون بگم.اما خب الان که نگاه میکنم میبینم چقدر از اتفاق افتادنشون خوشحالم.چیزایی که اون روزا شبانه روز چشمامو خیس میکرد الان انگار یه کمک بوده برای بزرگتر شدنم.
هیچوقت توی زندگیم به اندازه الان آرامش نداشتم.خیلی چیزا رو دیدم و فهمیدم.با خیلی از واقعیتا روبرو شدم.
الان؟تنها برنامم اینه که درسمو بهتر از همیشه بخونم و در کنارش زبان رو حرفه ای تر از همیشه ادامه بدم و احتمالا بعد کرونا برم کلاس زبان.تموم تلاشمو برای مهاجرت از همین الان انجام بدم تا دیگه شرمنده خودم نباشم.و بیشتر از همه اینکه سعی کنم دیگه آدم احساساتی ای نباشم.بد ضربه خوردم.دیگه برای همیشه بسمه.
